تبیین تجارب دستیاران دندان پزشکی از واحد درسی علوم وابسته: یک مطالعه کیفی

زمینه و هدف: اگرچه آموزش دوره دستیاری در ایران رشد و روند مثبتی داشته است، اما با چالش هایی مواجه می باشد که وجود این چالش ها اهمیت توجه به الزامات ارزیابی را بیشتر می کند. هدف از انجام مطالعه حاضر، شناسایی مشکلات موجود و ارایه راه حل هایی جهت برگزاری درس علوم وابسته بود. روش کار: این پژوهش کیفی با تمرکز بر روش تحلیل محتوا در دانشکده دندان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد و در سال 93-1392 انجام شد. شرکت کنندگان مطالعه را دانشجویان دوره تخصصی دندان پزشکی تشکیل دادند که بر اساس نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. داده ها با کمک مشاهده و مصاحبه جمع آوری و سپس کدگذاری گردید و در مقوله های از پیش تعیین شده ای قرار گرفت. یافته ها: از یافته های به دست آمده چندین مضمون استخراج گردید که می تواند تجربه یاددهی و یادگیری از درس علوم وابسته دستیاران دندان پزشکی را ترسیم کند. این مضامین شامل «ماهیت یادگیری بالینی بین رشته ای، آموزش و تبادل نظر بین بخشی، بحث گروهی و آشنایی با شیوه های نوین درمانی، متعلق به گروه دندان پزشکان بودن، روحیه کار گروهی، نگرانی و اضطراب ناشی از برنامه، ارتباط مناسب بین یاد گیرنده و یاد دهنده، متفاوت بودن بسترها و منابع یادگیری بین رشته ای، تبدیل توانایی های بالقوه به بالفعل، جنبه های جذاب تجربه بالینی در کنار معلومات تئوری، تضاد و تشابهات بین کار عملی و یادگیری و وابستگی» بود. نتیجه گیری: اگرچه طول مدت آموزش دستیاری به تفکیک هر رشته تخصصی دندان پزشکی کافی به نظر می رسد، اما ایجاد ارتباطات بیشتر بین رشته های مختلف تخصصی دندان پزشکی از جنبه تئوری و عملی، باعث کارامدتر بودن دانش آموختگان حرفه ای تخصص دندان پزشکی می شود.